Hallo, mijn naam is Willemijn Kroes.
Ik heb in september 2014 mijn IC opleiding afgerond in het UMC Utrecht en dat was het jaar waar de banen in Nederland voor IC verpleegkundigen gek genoeg even niet voor het oprapen lagen. Ik had al vaker gereisd en een aantal maanden in het buitenland gewerkt en gezien het gebrek aan banen in Nederland kreeg ik de kriebels weer zo’n buitenlands avontuur aan te gaan. Via een collega in het UMCU kreeg ik de tip eens op flexmix.nl te kijken en zo geschiede!
Ik las daar het verhaal over Abu-Dhabi, een nieuw ziekenhuis, arbeidsvoorwaarden die te mooi klinken om waar te zijn en altijd zon! Ik moest eerlijk gezegd eerst eens even goed opzoeken waar Abu-Dhabi nou precies lag maar toen ik las dat het maar een uurtje rijden van Dubai was kon ik mij het al wat beter voorstellen allemaal. Ik ben me gaan verdiepen in het land en ben op gesprek gegaan bij Leo Jenster. Net zoals vele anderen had ik ook mijn vooroordelen over een Arabisch land als Abu-Dhabi, Moet ik dan geen hoofddoek op? Mag ik wel autorijden? Worden vrouwen daar niet respectloos behandeld? Voel je je niet ‘gevangen’ in de cultuur daar?
Na wat research en het gesprek met Leo begon ik steeds enthousiaster te worden. Hoofddoek? hoeft echt niet tenzij je daar zelf voor kiest vanuit geloofsovertuiging, niet autorijden? Het is nergens makkelijker een auto te huren of te kopen als in Abu-Dhabi (ook als vrouw), strenge cultuur waar niks mag? Ik heb nog nooit zoveel feestjes gehad en zoveel gratis versnaperingen als in Abu-Dhabi, kortom een crazy world.
Toen ik had besloten ervoor te gaan was Leo inmiddels ook in het UMCU geweest om daar een kleine lezing te geven over Abu-Dhabi, ik was erg enthousiast geraakt en vertelde over mijn nieuw te beginnen avontuur aan iedereen die het maar wilde horen. Al snel volgden er meerdere collega’s die ook met Leo gingen praten en gingen solliciteren als verpleegkundige in Cleveland Clinic Abu-Dhabi (CCAD).
Na het sturen van een sollicitatiebrief en CV vonden er gesprekken plaats in Amsterdam, dit werd erg Amerikaans aangepakt en na het gesprek had ik werkelijk geen idee of ze wel met me door wilden (mijn Engels was op dat moment nog een stukje minder). Gelukkig hoorden we diezelfde dag al dat ze ons alle 5 wilden hebben en kon de echte voorbereiding beginnen.
Onderschat het papierwerk niet, alles moet vertaald worden, je moet stempels halen bij de overheid, bij de ambassade etc. Maandenlang zijn we bezig geweest met papierwerk doorsturen naar Leo die het vervolgens weer doorstuurde naar CCAD.
Uiteindelijk ben ik in november 2014 vertrokken naar Abu-Dhabi, wat een spanning en wat staat je te wachten. Het ziekenhuis was op dat moment in volle voorbereiding om geopend te worden. De eerste 5 maanden hebben we dan ook geen patiënt gezien en hebben we ons vooral bezig gehouden met scenario’s oefenen, patiëntenkamers gereed maken, de voorraadkasten inrichten, trainingen, protocollen lezen en schrijven, zorgpaden opstellen etc.
In april/mei 2015 zijn de eerste patiënten gekomen en is het ziekenhuis officieel geopend. Het is een startup organisatie dus verwachten dat alles in een keer goed gaat is een illusie. Het zorgmodel is met name Amerikaans met hier en daar invloeden van de arabische cultuur. Je krijgt ook speciale trainingen over de omgang met de emigratie en de VIP en Royal patiënten.
Al met al is Abu-Dhabi voor mij een hele mooie leerzame ervaring geweest. De manier van zorg verlenen en omgang met familie wijkt zeer af van hoe het er in Nederland aan toe gaat, zoals ik al eerder zei het zorgmodel is heel anders en je werkt met ongeveer 52 nationaliteiten samen die allemaal anders zijn opgeleid dan jij. Dit kan soms voor frustraties zorgen. Over het algemeen vind ik dat wij als Nederlandse verpleegkundigen ver boven de rest uit steken qua kennis en kunde. Het is gek om van een omgeving te komen met gelijkgestemden naar mensen die alles op een andere manier doen. Juist hierdoor heb ik veel geleerd. Eerlijk is eerlijk, na 2 jaar merkte ik dat ik qua werk niet heel veel uitdaging meer kon vinden in CCAD en heb ik besloten terug te gaan naar Nederland.
Het leven buiten het werk in CCAD is ook een verhaal apart. De arbeidsvoorwaarden (lees je inkomen) is geweldig en dat ga je nooit ergens anders nog verdienen. Daarnaast hoef je niet te betalen voor je huisvesting, geen verzekeringen etc. kortom de enige vaste lasten die je hebt is eventueel een (huur)auto en je telefoonrekening, that’s it, de rest mag je allemaal zelf houden en in je eigen zak steken en dat is heel erg fijn. Het leven in Abu-Dhabi is uiteraard een stuk duurder dan in Nederland maar dat is niet erg aangezien je er ruim naar verdiend. Ik heb samen met vrienden en collega’s daar veel gereisd, erg veel gefeest en heel veel leuke dingen gedaan. Het Expat leven nodigt enorm uit om elke vrije dag iets leuks te gaan doen, strand, shoppen, Beach clubs, feestjes, uit eten (ik ben nog nooit zoveel uit eten geweest als in Abu-Dhabi), huis feestjes bij collega’s en ga zo maar door.
Veel mensen komen alleen naar Abu-Dhabi toe en daarom zoekt iedereen elkaar op voor gezelligheid. Vrienden maken gaat dan ook erg makkelijk omdat je met allemaal gelijkgestemden bent. In CCAD werk je 12 uurs diensten wat heerlijk is aangezien je minder dagen hoeft te werken. Wat veel mensen doen is veel werken en daarna veel vrij zijn en op reis gaan. Zelf ben ik in de 20 maanden dat ik daar zat 3 keer naar Nederland geweest, naar Jordanië (prachtig), China, Singapore, Thailand, Zuid-Afrika, Oman (2 keer) en dan was ik nog niet degene die het meest op reis ging (er zijn mensen die elke maand weer ergens anders heen gaan). Naast al dat reizen en het ‘rijke’ leven (etentje hier, brunch daar, feestje zus, reisje zo) is het ook nog gelukt geld te sparen, met behulp van dat geld heb ik in Nederland mijn huisje kunnen kopen.
Kortom een ervaring die ik niet had willen missen maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik blij ben nu weer in Nederland te zijn. Op een gegeven moment ga je het ‘vrije’ leven toch missen, het groen, de natuur, de cultuur. Ondanks dat je als vrouw in Abu-Dhabi gewoon kunt leven en eigenlijk alles kan doen wat je wilt moet je uiteraard wel rekening houden met de cultuur, deze wijkt ontzettend af van onze eigen normen en waarden en op een gegeven moment was ik daar persoonlijk klaar mee. (maar dit is zeer persoonsgebonden).
Ik ken genoeg collega’s die daar minder last van hebben en er jaren blijven zitten en misschien wel nooit meer terug keren naar hun land van herkomst. Bij terugkomst in Nederland kreeg ik (samen met de meiden die tegelijk met mij in Abu-Dhabi waren) een vast contract aangeboden bij FlexMix Detachering. Dit doe ik nu met veel plezier vanaf 1 augustus 2016. Hoe ironisch dat ik ooit Nederland verliet omdat er geen banen waren en ik nu werk als detacheerder omdat er ontzettend veel tekorten zijn. Het voordeel van detacheren is een toeslag op je standaardloon en een nieuwe auto waarmee je ook privé mag rijden. Ik heb altijd fijn samengewerkt met Flexmix en hoop dit voorlopig ook nog te blijven doen. Wil je je grenzen verleggen? Is een keer helemaal iets anders? Heel veel leren over andere culturen? Goed Engels leren spreken? Zeer flexibel worden? De wereld over? Ga dan naar Abu-Dhabi!